Απόσπασμα
P.E.K.S.

ΤΡΟΧΟΣ

 Το χωριό μας…
Μια πρώτη εικόνα

Το καλύτερο από τα χωριά της πεδιάδος του Μπουτάκ οβά, κατά τους πληροφορητές, ήταν… η Τροχός, το δικό τους χωριό. Στο κέντρο πε ρίπου του κάμπου, ανάμεσα σε μια πληθώρα χριστιανικών και μου- –
σουλμανικών κοινοτήτων, ζούσανε όμορφα, ειρηνικά, έτσι λέγανε, μόνοι τους,
χωρίς τους άλλους, κανέναν στο κεφάλι τους. Με όλα τους τα καλά! Κλίμα
άριστο, δεν γνώριζαν τί σημαίνει γιατρός, καλές παραγωγές, ησυχία.
Και ήταν ένα όμορφο, μικρό, χωριό, έτσι τουλάχιστον λέγανε και πάλι, γιατί
οι περισσότεροι γεννήθηκαν και ζήσανε εκεί, φύγανε μεγάλοι, τότε, στη μεγά-
λη καταστροφή.
Ένας κεντρικός αμαξιτός δρόμος στρωμένος με πέτρα, σημαντική αρτη-
ρία που ένωνε βορρά με το νότο, το διέσχιζε από το ένα άκρο ίσαμε το άλλο,
δημιουργώντας μαζί με τα δέντρα, που ήταν φυτεμένα δεξιά-αριστερά, μια
όμορφη εικόνα… Στο βάθος της ανατολικής πλευράς, στην άκρη του Τσινή μα-
χαλά, ο Άγιος Γιώργης, η παλιά τους εκκλησιά και λίγο παραπέρα η Ορφανή…
Κοντά της το σχολείο, το μόνο εξ ολοκλήρου με πέτρα, ένα από τα ωραιό-
τερα κτήρια και γύρω-γύρω, οι μαχαλάδες. Από του Καρατζεχεντέμ ίσαμε του
Χατζή Ραφαήλ και από του Κότουνου μέχρι την Καρακίζας και το Κεμικώνια,
μέρος που τοπλάνταναν οι κυράδες για το καθημερινό χελεσέ1 αγναντεύο-
ντας τα τουρκόφωνα Λίμνα.
Σοκάκια ελικοειδή το διαπερνούσαν, δίδοντας πρόσβαση σε ανθρώπους
και ζωντανά, σπίτια μικρά, μεγάλα, πάντοτε καθαρά, πράσινα πράσινα, όμορ-
φα την άνοιξη από τους λαχανόκηπους, μονώροφα όλα εκτός του Γιογούdα
Σάββα που ήταν διώροφο, με πέτρα και μαλαχτάδες καμωμένα, με καθένα να
’χει πλεβρό (πηγάδι) και το δικό του αλώνι.
Κι έβλεπε κανείς κόσμο, πολύ κόσμο, να έχει πάντοτε κόσμο.
Εμπόρους, ταξιδιώτες, υπαλλήλους, γιολτζήδες, αγωγιάτες-μεταφορείς αγα-
θών… να σταματούν, να ξαποστάσουν, μια ανάσα να πάρουν στο χάνι, τις
δουλειές τους να τελειώσουν στους νερόμυλους, τον πιστικό να μαζεύει τα
ζωντανά για τα λιβάδια στα Παπλωμαγιώτικα… τα παιδιά με τις σφεντόνες να
παίζουν στα λακκιά, στον ξεροπόταμο τ’ Αντραβασίτκον το νερόν, τις φωνές
των μανάδων, όπως όλες οι μανάδες του κόσμου, για προσοχή…

Περιγραφή

Το έχουμε τονίσει κατ’ επανάληψη: το θρησκευτικό συναίσθημα των κατοίκων της Καππαδοκίας ήταν αυξημένο και συνυφασμένο, τόσο στο επίπεδο της καθημερινής συμπεριφοράς, όσο και με τη μετουσίωσή του στο αντίστοιχο της έκφρασης προς το θείο, με την κατασκευή ευκτήριων οίκων κάθε μορφής.Μυριάδες εκκλησιές κάθε είδους κοσμούν με την παρουσία τους τον τόπο από το ένα άκρο ίσαμε το άλλο. Από Ακσαράι μεριά ίσαμε την Καισάρεια και τη Νίγδη. Μικρές, μεγάλες, βραχοεκκλησιές, λαξευτές…επιβλητική παρουσία εκατοντάδων μνημείων εκκλησιαστικής μορφής, υψηλής τεχνικής και αρχιτεκτονικής… Εκκλησιές σπάνιας τεχνικής δομής, δείγματα ενός καταπληκτικού θρησκευτικού γίγνεσθαι, που συγκινούν ίσαμε τώρα, προκαλούν το δέος και τον θαυμασμό στον επισκέπτη…

Βιογραφικό συγγραφέα

Κωνσταντίνος Μ. Νίγδελης

Γεννήθηκε, μεγάλωσε, σπούδασε και εργάστηκε στη Θεσσαλονίκη ως καθηγητής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.

Ίδρυσε το Κέντρο Ιστορίας του Δήμου Συκεών και το Μουσείο Προσφυγικού Ελληνισμού της Ιεράς Μητροπόλεως Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως στα οποία είναι και υπεύθυνος.

Είναι μέλος της Επιτροπής Δημοσίων και Διεθνών Σχέσεων της Εταιρείας Συγγραφέων Βορείου Ελλάδος, Αντιπρόεδρος της Αμφικτυονίας Ελληνισμού και μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος (Ε.Λ.Β.Ε.). Στο ερευνητικό και συγγραφικό του έργο, στα άρθρα του σε περιοδικά και εφημερίδες, ξεχωριστή θέση κατέχουν τα θέματα των αλησμόνητων πατρίδων. Για το έργο του τιμήθηκε κατ’ επανάληψη από φορείς του Ιδιωτικού και Δημοσίου τομέα, μεταξύ των οποίων (τρις) από την ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΘΗΝΩΝ.

Τρόποι παραλαβής του βιβλίου

Το βιβλίο μπορείτε να το κατεβάσετε στον υπολογιστή σας εντελώς δωρεάν κάνοντας εγγραφή στο site.Μπορείτε χωρίς καμία υποχρέωση να κάνετε μία δωρεά για την προσπάθεια που γίνεται στην προώθηση των βιβλίων, πηγαίνοντας στο μενού και στην ενότητα Δωρεές.

Σχετικά προϊόντα