ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΠΑΘΗ, 1920…

Όσα χρόνια κι αν πέρασαν ποτέ δεν ρίζωσα σ’ αυτόν τον τόπο. Ήμουν πάντα ξένος. Άλλωστε είχαν φροντίσει να μου το δείξουν απ’ την πρώτη στιγμή. Στην ηλικία που τα παιδιά μαθαίνουν γράμματα, εγώ έμαθα πόσο μικρός μπορεί να γίνει ο άνθρωπος. Κάποτε προσπαθούσα να ξεχάσω αυτά που με πλήγωναν, τώρα προσπαθώ να τα θυμηθώ. Κι ήταν κάτι στιγμές τα βράδια, όταν έχει τόση ησυχία, που ακούς ακόμα και τον κτύπο της καρδιάς σου, που όλα αυτά που προσπαθούσα να σβήσω ξαναζωντάνευαν σαν να είχαν γίνει χθες. Και τότε καταλάβαινα ότι κάποια πράγματα είναι πάνω από τις δυνάμεις μας. Τώρα ακούω πάλι καμιά  φορά τον κτύπο της καρδιάς μου και καταλαβαίνω ότι είμαι ζωντα- νός. Εξακολουθώ να αγαπάω, να μισώ, να φοβάμαι, να νοσταλγώ τα ίδια πράγματα. Να αγαπάω τη ζωή και τους ανθρώπους, να μισώ την αδικία, να φοβάμαι όταν ακούω να μιλούν για διακρατικές συμφωνίες και συνθήκες ειρήνης…
Όταν χάνεις κάτι που αγαπάς, προσπαθείς να αναπληρώσεις το κενό. Από τότε που έχασα την πατρίδα μου, πατρίδα μου έγινε η μνήμη. Όσα είχα αφήσει πίσω μου, εικόνες, ήχους, μυρωδιές, τα κουβαλούσα μέσα μου και δεν μπορούσε κανείς να μου τα πάρει. Ήταν σαν ένα μπουκάλι κρασί που το φυλάς σε μια σκοτεινή γωνιά του σπιτιού για μια ξεχωριστή περίσταση. Μπορεί ο ήλιος να είναι ίδιος σε κάθε γωνιά της γης, το χώμα μετά τη βροχή να έχει την ίδια μυρωδιά, ο ουρανός και η θάλασσα να έχουν παντού το ίδιο χρώμα, ο άνεμος όταν φυσά να κάνει τον ίδιο ήχο, αλλά όταν έρθει η ώρα να πάρεις τον δρόμο της προσφυγιάς θυμάσαι τον ουρανό, τη θάλασσα,τον ήλιο και το χρώμα της πατρίδος σου και καταλαβαίνεις ότι ήταν μοναδικά, γιατί ήταν δικά σου…». 

Περιγραφή

Για το θρησκευτικό συναίσθημα των Καππαδοκών έχουν γραφεί πολλά και έχουν ειπωθεί πολύ περισσότερα. Κάπου τρεις και πλέον χιλιάδες εκκλησιές κάθε είδους κοσμούν με την παρουσία τους τον τόπο από το ένα άκρο ίσαμε το άλλο… Από Ακσαράι μεριά ίσαμε την Καισάρεια και από εκεί μέχρι τη Νίγδη και λίγο παραπέρα, το Ικόνιο. Μικρές, μεγάλες, βραχοεκκλησιές, λαξευτές…  και όλες αγιογραφημένες με περισσή αγάπη και ανείπωτη υπομονή1…  Μια επιβλητική παρουσία εκατοντάδων, χιλιάδων μνημείων εκκλησιαστικής μορφής, υψηλής τεχνικής και αρχιτεκτονικής… σε μια ειρηνική συνύπαρξη όλων των γνωστών τύπων. Οκτάγωνα κτίσματα, μονόκλιτες και τρίκλιτες εκκλησίες ρυθμού βασιλικής… Ναοί στον τύπο του ελεύθερου σταυρού και μάλιστα από ντόπιο ή με ντόπιο καλό υλικό, τη γνωστή λαξευμένη ηφαιστειογενή πέτρα και με καλοκομμένες δοκούς, που πάντοτε έδιδαν την αίσθηση του όμορφου, αλλά και ενός συμπαγέστατου πέτρινου όγκου.Εκκλησιές σπάνιας τεχνικής δομής με αψιδωτά παράθυρα, γλυπτά γείσα, μεγάλα πλαίσια, υπέροχα κιονόκρανα, αλλά… και υπόγειους τόπους λατρείας. Ταπεινές εκκλησιές, δείγματα ενός καταπληκτικού θρησκευτικού γίγνεσθαι, που συγκινούν ίσαμε τώρα, προκαλούν το δέος και τον θαυμασμό στον επισκέπτη…

Βιογραφικό συγγραφέα

Κωνσταντίνος Μ. Νίγδελης

Γεννήθηκε, μεγάλωσε, σπούδασε και εργάστηκε στη Θεσσαλονίκη ως καθηγητής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.

Ίδρυσε το Κέντρο Ιστορίας του Δήμου Συκεών και το Μουσείο Προσφυγικού Ελληνισμού της Ιεράς Μητροπόλεως Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως στα οποία είναι και υπεύθυνος.

Είναι μέλος της Επιτροπής Δημοσίων και Διεθνών Σχέσεων της Εταιρείας Συγγραφέων Βορείου Ελλάδος, Αντιπρόεδρος της Αμφικτυονίας Ελληνισμού και μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος (Ε.Λ.Β.Ε.). Στο ερευνητικό και συγγραφικό του έργο, στα άρθρα του σε περιοδικά και εφημερίδες, ξεχωριστή θέση κατέχουν τα θέματα των αλησμόνητων πατρίδων. Για το έργο του τιμήθηκε κατ’ επανάληψη από φορείς του Ιδιωτικού και Δημοσίου τομέα, μεταξύ των οποίων (τρις) από την ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΘΗΝΩΝ.

Τρόποι παραλαβής του βιβλίου

Το βιβλίο μπορείτε να το κατεβάσετε στον υπολογιστή σας εντελώς δωρεάν κάνοντας εγγραφή στο site.Μπορείτε χωρίς καμία υποχρέωση να κάνετε μία δωρεά για την προσπάθεια που γίνεται στην προώθηση των βιβλίων, πηγαίνοντας στο μενού και στην ενότητα Δωρεές.